لاک پشت خوانده من!

به لاک پشتم 

قرقره‌ای بستم

و بدرقه‌اش کردم

در حالی که سر نخ در دستم بود

و دلم بی‌قرار می تپید.

می‌خواست برود دنیا را ببیند:     

شالیزا‌رهای چین،

خانه‌های سنگی یمن،

مدرسه‌های باله روسیه

و بچه‌های سیاه‌پوست تانزانیا

که با پلاستیک سوخته

به خواب می روند.

گاهی که خوشحال است

نخ را سه بار می کشد

و من نفس راحتی می کشم

که هنوز 

چیزی برای خوشحالی مانده

اما بیش‌تر

نخ اش می‌لرزد

و این یعنی

یا باد می وزد،

یا دارد اشک می‌ریزد

من می‌دانم

که در دشت‌های آفریقا،

نوار غزه،

عراق،

هندوستان

و  بیشتر ‌جاهای دنیا

باد می‌وزد

وگرنه

مگر یک لاک‌پشت

چقدر اشک برای ریختن دارد؟

این شعر از خانم مریم مومنی بود.

***

Yeah... yeah... yeah!

Writing is a physical act, and to keep in trim, one should practice daily... that's exactly why i've never been a writer and and I have no plan to be one. That's too much... :|