لاک پشت خیال باف (جوجه اردک سابق)
باید خندید، بخشید و فراموش کرد.لاک پشت خیال باف (جوجه اردک سابق)
باید خندید، بخشید و فراموش کرد.چه کسی کشت مرا ؟
همه با آینه گفتم آری
همه با آینه گفتم که خموشانه مرا می پایید
گفتم ای آینه با من تو بگو
چه کسی بال خیالم را چید ؟
چه کسی صندوق جادویی بی اندیشه من غارت کرد ؟
چه کسی خرمن رویایی گلهای مرا داد به باد ؟
سرانگشت بر آیینه نهادم پرسان
چه کس آخر چه کسی کشت مرا
که نه دستی به مدد از سوی یاری برخاست
نه کسی را خبری شد نه هیاهویی در شهر افتاد ؟
آینه
اشک بر دیده به تاریکی آغاز غروب
بی صدا بر دلم انگشت نهاد
سیاوش کسرایی
گل سرخ
کاش در باغ
گل سرخی بود...
اگر بود...
می تونستم بچینمش ، سنجاقش کنم به موهام یا بچسبونمش به یقه کتم!
یا باهاش گل خشک درست کنم!
یا باهاش فال بگیرم:
«میشه!نمیشه!...میاد!نمیاد!»!
یا بکوبمش و باهاش گل پر درست کنم!
یا با آب و شکر بجوشونم اش بشه مربا!
»کاش
ای کاش
باز در باغ گل سرخی بود...»
ایرج جنتی عطایی
مرسی که بروی خودت نیاوردی!
استاد حاج آقا مرد نازنینی است، بزرگ منش و بلند نظر، فهیم و دنیا دیده، خطاپوش و منیع الطبع، با بیش از نیم قرن سابقه درخشان آموزشی، با هزاران جایزه ارزنده نقدی و غیر نقدی، دارای علامت استاندارد و گواهی ISO 9001، تحسین شده به خاطر خیلی چیز ها ... خلاصه هر جا سخن از احترام است نام استاد حاج آقای ما می درخشد.
استاد حاج آقا آدم شناس هم هست! همه چشمها برای سازمان اطلاعاتی استاد کار می کنند؛ چشمهای آدم فروش من هم! امان از دست این غمازان خانگی!
به تشخیص استاد سرحال نیستم. بیست دقیقه ای هست که نشستم پای صحبتشون. من نه حوصله گفتن دارم نه طاقت و قرار شنیدن... اما ایشون اصرار دارن همین امروز و همین ساعت متحولم کنن: «هیچوقت تو زندگی مایوس نشو ...خسته نشو ...تو بازی زندگی بابت خستگی و یاس برامون وقت اضافه در نظر نمی گیرن... » می دونم! اگه به موقع نتونم پروژه رو جمعش کنم وقت اضافه که نمی دن «این هم بالاخره تموم میشه... » چشم ام آب نمی خوره..
«فردا دلت برای این موقعها...- اصلا مدل پروتکلی ام مشکل داره-...لذت و حلاوت این ...- باید یه نرم افزار شناخته شده تر انتخاب می کردم- ...کمک بگیر اساتید برای همین ...-نتایج شبیه سازی ام اصلا قابل توجیه نیست- ... مشکل ترین دوره ..._تو مقاله دکتر رایا نتایج فرق داشت- آماده ات میکنه برای... -دیگه روش کار نمی کنم -...تو فیلد خودت صاحب نظر ... - همینه که هست-...یادم میاد تو زمان تدریسم...- پارامتری نمونده که امتحان نکرده باشم- ...دانشجوی مستعدی بود... -دیگه ادامه نمیدم- ... افت شدید تو روحیه اش...- هر چی میخواد بشه...- ...رابطه ام با بچه ها خیلی خوب...- انصراف میدم!- ..دیدمش... - بابا خیلی ناراحت میشه-...کمکش کنم ... -باید بهش توضیح بدم-...گفتم سلام !خوبی دخترم؟ همه چی مرتبه؟!...»
منی که تا اینجای کار موقر و متین داشتم برای خودم فکر می کردم و برای فرمایشات استاد سر تکون می دادم ، ناباورانه شنیدم که دارم به استاد می گم:«بله.. خیلی ممنون.. شما خوبین استاد؟»
استاد حاج آقا، من و باقی حضاربرای لحظه ای بهت زده به هم نگاه کردیم!
فقط کسری از ثانیه طول کشیدکه یادم بیاد من و استاد قبلا سلام و احوالپرسی کردیم، و به خطر بیارم این مونولوگی بود که باید استاد بتنهایی اجرا می کرد، نه دیالوگی بین ما . ولی دیر شده بود.
استاد مکث کوتاهی کرد، از تو چشمام نگاه دقیقی به داخل مغزم انداخت...و بی آنکه به روی خودش بیاره به صحبتش ادامه داد. من چشم به میز مقابلم دوختم و مجله تایمز استاد حاج آقا رو که روی میز بود ورق زدم.
دیگه هیچ چیز اهمیت نداشت به هیچ چی فکر نمی کردم...نه به حرفهای استاد حاج آقا ، نه به نتایج شبیه سازی ام، نه به انصراف، نه به یاس و دلمردگی، نه به عکس العمل بابا..
به چوب جادویی خدا فکر می کردم که اگر به سمت من نشانه رفته بود ، با یک ورد کوتاه و یک حرکت مختصر می تونست نیستم کنه ...تنها راه حلی بودکه به ذهنم می رسید...
***
به دخترم Eran: زنهار تا نسبت به چیزی شرطی نشوی که آخر و عاقب خوشی ندارد و هشدار که از نظر بهره هوشی به بابات رفته باشی.
چیست آن؟
اون چی بود که... جوابش می شد وری وری تنکیوو!!!