همونی شدم که همیشه می خواستی...دیدی که...
همونی رو پوشیدم که گفتن... هیچ داد و بیداد نکردم... به همه لبخند زدم... همون کاری رو انجام دادم که خواستن...کارایی که هیچ دوست نداشتم ... خسته بودم... خسته سالها... هیچ بروی خودم نیاوردم... ابله فرضم کردند... هیچ مهم نبود... حتی وقتی خیمه شب بازی تموم شد ته چین درست کردم دور هم بخوریم... گفتن خوب شده ... بهتر هم میشه... کمی مبهوت اما امیدوار...گفتن خوب شدم... بهتر هم میشم...
همه خوشحال ... همه راضی ... همه خوب...
حالا دیگر مرا نزد خود بخوان ،به اندازه کافی دوست داشته ام ...
گفتی بیا. گفتی بمان. گفتی بخند. گفتی بمیر.
آمدم. ماندم. خندیدم... پس چرا نمردم؟!
* الکریم اذا وعد وفی...
* راست می گفتی ...حسودم!
صبح فردا نوشت: فکرش رو که می کنم می بینم هرچی دیشب نوشتم یا از سر گرسنگی مفرط بوده یا تشنگی یا خستگی یا ملال دوری شما... وگرنه چه معنی داشت اونهمه زنجموره، وقتی شجریانی هست که تا خود سپیده صبح یه بند برات بخونه با اینکه میدونه بسطامی رو بهش ترجیح میدی...وقتی گروه صنعتی چی توزی هست که پفک هاش رو با چایی بخوری و نگاهت به زندگی عوض شه... وقتی کلاغی هست که رسیدن سحر رو جار بزنه...وقتی داروهایی هست که روش نوشته دوره درمان را کامل کنید... وقتی دارو دسته ای هست که روز رو ازشون گرفتن برا احوالپرسی تا نصفه شبا دلواپست بشن... وقتی شبی هست و سکوتی و ماهی و من... وقتی شقایقی هست... وقتی لیست بلند بالایی هست از کتابهای نخونده... فیلمهای ندیده... کارهای نکرده... لذت های نبرده... وقتی ظرفهای نشسته ای هست توی سینک آشپزخونه... جدا چه معنی داره اونهمه گله و گلایه؟!!
خلاصه اینکه به دل نگیری یه وقت... زین عاشق پشیمان... سرخیل شرمساران!
می دونی دیگه بهم ثابت شده اگه همه دنیا هم ازم راضی باشن اما خودم از خودم شکایت داشته باشم زندگی تلخه. دیگه می خوام خوب خودم باشم نه خوب کس دیگه.
همین طوره غزاله جون... یادته توفیلم دو زن اونجا که میگه: بذار خودم باشم...به خدا خودم خیلی بهترم...
مفهوم نبود!
بعدا نوشتت هم کمکی نکرد!!