...

 

می روی نان بخری ... چون باز می گردی، دندانهایت را گم کرده ای !

می روی آب بیاوری... چون باز می گردی، ترا با امعائت دار زده اند!

می روی سیب بخری... چون با سیب باز می گردی، زنت را گم می کنی! 

و او را پاره پاره پشت سر می گذاری 

بر دروازه بیمارستانی که باران آتش آنرا ویران می کند!

از حفره ات بیرون می آیی و به ساحل می روی 

تا تنفس رایگان را به خاطر آوری... 

اما چون بازمی گردی، در ریه ات ترکش است !

عناصر در هم آمیخته و زندگی در مرگ سکنی گزیده است 

اگر تو نبودی ..  

اگر رویای من با تو گرم نمی بود 

اگر مرا یقین نبود که تو جوانی بی باک خواهی شد 

اگر انتظارتو نبود ...

به ساحل فرو می افتادم 

همچون بمبی یاوه که به هدف نخورده است!   

    «غاده السمان»  

ترجمه عبدالحسین فرزاد