مرحبا نامهربانیهای دوست ...

دلم می خواست...

دست مرگ را، از دامن امید ما ،کوتاه می کردند!

در این دنیای بی آغاز و بی پایان،

در این صحرا ،که جز گرد و غبار از ما نمی ماند

خدا، زین تلخ کامی های نا هنگام بس می کرد!

نمی گویم پرستوی زمان را در قفس می کرد!

نمی گویم به هر کس بخت و عمر جاودان می داد،

نمی گویم به هر کس عیش و نوش رایگان می داد،

همین ده روز هستی را امان می داد!

دلش را ناله ی تلخ سیه روزان تکان می داد! 

... دیشب آرمین بال در بال فرشته مرگ پریدن آموخت. هدیه ای بفرستیم برای روح پاکش...